‘Word jij nou niet eens moe van jezelf?’, zuchtte mijn lief toen ze me weer eens op zoek zag naar mijn bankpas die ik ‘net toch echt nog had gezien’. Ik kon niet anders dan bevestigend antwoorden, al voegde ik er aan toe dat ik me er bij neer heb gelegd dat ik nu eenmaal regelmatig dingen niet kan vinden (oké, kwijtraak…) en dat ik het écht niet expres doe.

Dat is immers gek genoeg vaak de eerste aanname. Misschien niet expres expres, maar door wat anderen ervaren als gemakzucht vraag je er kennelijk om dat je uren van je leven kwijt bent met het zoeken naar brillen, sleutels, schoenen en zelfs laptops. Maar dat is het niet. En ik probeer het heus, dingen op vaste plekken leggen, maar dan vergeet ik weer wát die handige plek ook alweer was.

Een voorbeeld? Enkele maanden geleden kocht ik een nieuwe bril (omdat ik de oude kwijt was), maar toen ik die voorlopig toch niet nodig bleek te hebben (omdat ik de oude vond), dacht ik bij mezelf: ‘Als ik hem nou eens hier neerleg, dan kan ik hem zo pakken als ik hem ineens toch nodig heb. Maar ja, toen dat moment daar was, had ik werkelijk geen idee meer wat dat ‘hier’ ook alweer was.

Ik dacht aan mijn golftas, maar die bleek leeg. Bleken leeg, want met al die reizen heb ik er wel een paar in gebruik. Allemaal niets. De vakken van de reishoezen? Zelfde verhaal. Kastjes? Rugtassen? Bureaulades? Toilettassen? Allemaal niet gek bedacht, maar allemaal zonder resultaat. Dat de handige plek uiteindelijk de deur aan de bijrijderskant van mijn auto bleek te zijn, doet er eigenlijk niet eens toe, al vraag ik mezelf nog altijd af welke kronkel in mijn hoofd die deur een logische plek vond…

Goed, het beeld is geschetst. Spullen op verkeerde en onlogische plekken komen mij bekend voor. Zelden is er een man overboord. Een vloekje hier, een dag zonder bril daar, een ‘hé, verrek, hier ligt het’ en we gaan weer door. Dat wil zeggen… in de thuissituatie, want op reis gaat deze vlieger nadrukkelijk niet op.

Hoewel ik al jaren de gewoonte heb om, voor ik mijn hotelkamer definitief achter me dichttrek, nog één keer alles grondig na te lopen (iets met schade en schande), gebeurt het regelmatig dat ik bij thuiskomst een of ander item in den vreemde achter blijk te hebben gelaten. Hotelkamers zijn niet eens de grootste afnemer van mijn spullen. Busjes waarmee we van plek A naar plek B worden gebracht doen het ook goed, net als de bagageplekken van golfcarts, kleedkamers of terrasstoelen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de in de baan verloren headcovers, handschoenen en ander klein grut. Niet voor niets loop ik vaak een of twee meter vóór de laatste in de flight uit. De aldus gecreëerde bezemwagen heeft me al menig verloren handschoen bespaard.

Als ik alle spullen die ik een kleine twintig jaar golfreizen heb verloren bij elkaar scharrel en een huursetje op de kop tik, dan kan ik zonder probleem zo de baan in, na afloop schoon aan tafel verschijnen en kan ik nog foto’s maken om het te bewijzen ook.
Nu nog bedenken waar ik dat fototoestel ook alweer voor het laatst heb gezien…

Golfers Magazine, Martijn Paehlig

Van de Pin High redactie: Golfers Magazine hoofdredacteur Martijn Paehlig schrijft enkele keren per jaar een reisverhaal voor de Pin High blog. Pin High biedt golfreizen naar o.a. Spanje, Portugal, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, België, Duitsland, Nederland, Zuid-Afrika en Thailand.