Een berichtje in mijn Facebook-tijdlijn. Ik zie een foto van een olifant, een jaar geleden gemaakt tijdens een persreis naar Zuid-Afrika. Of ik die herinnering misschien nog eens wil delen?

Herinneringen die kant en klaar voor je worden opgediend door Facebook, het levert even koddige als pijnlijke situaties op. Pijnlijk: of je je vriendschap met een inmiddels overleden familielid wil vieren. Ook pijnlijk, maar vooral ook leuk: als je zelf zo’n herinnering deelt, en je door Jan en alleman nogmaals gefeliciteerd wordt met de inmiddels jaren terug behaalde mijlpaal.

Meestal bedank ik Facebook vriendelijk voor de suggestie, maar zorgt dat ene plaatje wel dat ik wat anders doe met mijn telefoon. Vrijwel altijd klik op het icoontje van de map met foto’s en blader nog eens door de daar geschoten plaatjes heen. Op kantoor, wachtend op de luchthaven of waar dan ook, reis ik weer even terug naar dat wildpark in Tshwane.

1276 foto’s staan er as we speak op mijn telefoon, de meeste keurig in mapjes. Ik zie Zuid-Afrika, Thailand, The Open, Myrtle Beach, Kent, West-Atlantic Links, Cyprus. Allemaal bestemmingen waar ik de afgelopen twee jaar eens een bezoek aan mocht brengen om er voor Golfers Magazine een verhaal over te schrijven en waar ik dus regelmatig mijn telefoon pakte om een plaatje te schieten.

Hoewel er meestal – en bij voorkeur – ook een fotograaf meereist, is de verleiding om zelf nu en dan door een lens te turen te groot om te laten liggen. Niet met de intentie het resultaat in het blad af te drukken overigens, daarvoor zijn ze zelden goed genoeg. Zoals een oud-collega altijd zei: ‘Een fotograaf maakt foto’s, wij maken kiekjes.’ Soms haalt zo’n kiekje het verhaal, meestal blijft hij steken op de telefoon waar hij – vaker dan de analoog gemaakte foto’s – wordt hergebruikt. Al is herbekeken een beter woord.

Ze zeggen wel eens dat je tegenwoordig zó makkelijk foto’s maakt, dat de beelden hun waarde verliezen. Maar waar ik niet eens meer zou weten waar de fotoalbums van vroeger liggen, reizen de laatste reizen altijd met me mee en is die fraaie golfbaan in Amerika of Engeland altijd maar één swipe van me verwijderd. Om aan anderen te laten zien waar ik geweest ben. Om er zelf nog eens van te genieten. Om me te verheugen op de volgende reis. Of Facebook me er nou aan helpt herinneren of niet.

Golfers Magazine, Martijn Paehlig


Van de Pin High redactie: Golfers Magazine hoofdredacteur Martijn Paehlig schrijft enkele keren per jaar een reisverhaal voor de Pin High blog. Pin High biedt golfreizen naar o.a. Spanje, Portugal, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, België, Duitsland, Nederland, Zuid-Afrika en Thailand.