Uitgerekend de dag dat ik onlangs voor een reportage naar PGA Catalunya ging, was de dag dat het Catalaanse parlement sprak over de uitkomst van het referendum dat de wens tot onafhankelijkheid van Spanje had uitgewezen. De kans dat ik zou landen in Spanje, maar zou vertrekken uit de Onafhankelijke Republiek Catalonië was niet ondenkbeeldig. En hoewel het leven op het fraaie golfresort zijn gewone dagelijkse gang ging, merkte je wel dat er iets aan de hand was. Waar je ook kwam, stond de tv op een politieke zender. Zelfs de caddiemaster had de radio hard aan staan, terwijl Puigdemont zijn toespraak hield en ik mijn clubs inleverde.

Ik moest terugdenken aan het moment, een paar dagen daarvoor,

dat de nieuwe brochure van Pin High op de mat viel en ik er alvast vluchtig doorheen bladerde. Mooie bestemmingen, op tal van prachtige plaatsen natuurlijk. Maar mijn gedachten gingen bij die gelegenheid onwillekeurig ook even naar Henk Westbroek. De Utrechtse kroeguitbater en oud-politicus, maar vooral ook voormalig zanger van het Goede Doel.

Ik leg het uit.

De eerste helft van de jaren tachtig was een bloeitijd voor de Nederpopbandjes. Doe Maar spande de kroon, het Klein Orkest protestsongde er stevig op los, Frank Boeijen was ook toen al nagenoeg onverstaanbaar en De Dijk vulde zijn eerste feestzalen. Allemaal bands met een totaal verschillend geluid, maar één ding leken ze gemeen te hebben in de weinig feestelijke vroege jaren van dat decennium: het leven lonkte niet bepaald. De moord op Kerwin Duinmeijer werd bezongen in de monsterhit Zwart-Wit, de dreiging van ‘De Bom’ waarmee Ernst Jansz tienermeisjes aan het huilen maakte of De Dijk die ook toen al Danste op de Vulkaan als voorteken voor het einde der tijden.

Het Goede Doel deed met zijn België (waar kan ik heen) een stevige duit in het zakje. In een opsomming van de wereldproblemen en volksaarden werd een groot deel van de planeet in de ban gedaan als reisbestemming. In Duitsland was men te streng. Koeweit was te heet. Amerika niet echt. In Noord-Ierland ging alles stuk. Schotland was (en is) te nat en Nederland te benauwd, waarna Westbroek en co uitkomen bij België, maar niet nadat zelfs Pluto en de maan zijn overwogen en alleen als je op de maan zou kunnen dansen.

We zijn zo’n 35 jaar verder en bij het kiezen van een golfbestemming kan je je dezelfde vragen als destijds stellen. Schotland is nog steeds nat, Duitsland al lang niet meer zo streng, maar op allerlei andere plekken is van alles aan de hand. Zelfs Spanje is niet meer per se de oase van rust die het na Franco jarenlang was door het Catalaanse referendum en de nasleep daarvan.

En toch ga ik onbevreesd op weg naar de golfbestemmingen die ik bladerend door de brochure tegenkom. Op wat rondvliegende golfballen na ben je op weinig plaatsen ter wereld veiliger dan op een golfbaan. Zeker als die door de specialisten zijn bezocht en uitgekozen.

Daarbij weet ik vrij zeker dat er geen leven is op Pluto en dat je ook niet kan golfen op de maan.*

(* Dit laatste is overigens niet helemaal waar. In 1971 sloeg astronaut Buzz Aldrin twee ballen op de maan. Hij shankte zijn eerste bal, maar sloeg de tweede meer dan tweehonderd yards weg.)

Golfers Magazine, Martijn Paehlig

Van de Pin High redactie: Golfers Magazine hoofdredacteur Martijn Paehlig schrijft enkele keren per jaar een reisverhaal voor de Pin High blog. Pin High biedt golfreizen naar o.a. Spanje, Portugal, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, België, Duitsland, Nederland, Zuid-Afrika en Thailand.