Hoe je het ook wendt of keert: de wereld heeft wel eens betere tijden gekend. Het klimaat, corona en nu weer een oorlog aan de rand van het continent… Het is om mismoedig van te worden. Een veelgekozen ‘oplossing’ is om de nieuwsconsumptie fors terug te brengen en hoewel die prima werkt, weet ik een methode die nog beter werkt. Ga op golfreis.

Uit. Ik heb ze allemaal uitgezet. Als fervent nieuwsjunkie – nee, echt niet alleen maar golfnieuws – komen de wereldgebeurtenissen via tal van kanalen tot me. Een ochtend- én een middagkrant? Check. Pushberichten van nieuwssites en persbureaus uit verschillende landen? Natuurlijk. Om over de herhaalde gang langs de pagina’s 101, 601 en 801 nog maar te zwijgen. (Geen idee wat dit is? Sorry… boomertalk.) Maar ineens, ineens kon ik het niet meer hebben. Een dag nadat de heer P. vanuit M. liet weten ‘de nucleaire strijdkrachten op scherp te zetten’ zei een stemmetje dat het misschien ook wel eens goed geweest was met dat alles willen weten. Alles nú willen weten.

Ik herkende dat stemmetje. Ik hoorde hem ook toen de koude oorlog enkele decennia geleden nog eenmaal oplaaide. Sterker, ik kon me nog maar al te goed voor de geest halen dat dat stemmetje me nauwelijks twee jaar geleden ook al bestraffend toesprak. ‘Je hoeft echt niet alles te weten over dat virus. Een beetje volgen is echt goed genoeg, hoor. Precies zoals het gaat als het aan tafel wéér over de klimaatveranderingen gaat. Ik weet dat het erg is. Ik weet dat we moeten doen wat we kunnen. Maar het er elke dag, bij iedere gelegenheid over hebben trek ik simpelweg niet. En dus heb ik inmiddels geen pushberichten meer op de mijn telefoon, ligt datzelfde toestel veel vaker dan voorheen werkeloos op mijn bureau (best lekker eigenlijk…) en zit ik op een nieuwsdieet van driemaal daags naar 101.

Alleen… eraan ontkomen doe je niet. Waar je ook gaat, gezichten staan op bezorgd, gesprekken gaan binnen twee seconden over deze of gene naderende ramp en hoe de zon ook zijn best doet, de donkere wolken zijn nooit ver weg. En opnieuw: ik weet dat het erg is. Ik weet dat we moeten doen wat we kunnen. Maar het er elke dag, bij iedere gelegenheid over hebben…

Er is echter een plek waar alle ellende van de wereld niet lijkt te bestaan. Omdat je telefoon diep onder in de tas zit. Omdat je bezig bent met andere dingen. Omdat de omgeving en de bezigheden je dwingen met die andere dingen bezig te zijn.

De golfbaan.

De afgelopen weken mocht ik, dankzij het opheffen van de meeste COVID-restricties, weer een aantal keer op reis. Zowel op Emporda in Spanje als op Costa Navarino in Griekenland beperkte het leed van de wereld zich tot een gesprek na afloop van de ronde op het terras. Dat kon het stemmetje in mijn hoofd prima hebben. Al sprak hij er wel streng achteraan: ‘consumeer je nieuws met mate, denk niet alleen aan het leed van de wereld, maar ook aan jezelf. Anders moet je weer op reis hoor!’

Dat bij thuiskomst de nieuwe brochure van Pin High op de mat lag, kán geen toeval zijn.

Golfers Magazine, Martijn Paehlig

Van de Pin High redactie: Golfers Magazine hoofdredacteur Martijn Paehlig schrijft enkele keren per jaar een reisverhaal voor de Pin High blog. Pin High biedt golfreizen naar o.a. Spanje, Portugal, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, België, Duitsland, Nederland, Zuid-Afrika en Thailand.